Μαμά γιατί δουλεύεις;
Αναρωτιέμαι αν έχει μετρήσει ποτέ κανείς πόσα καταιγιστικά «γιατί» των παιδιών καλούμαστε να απαντήσουμε μέσα σε μια μέρα. Και αυτά τα γιατί πόση ουσία έχουν και πόσο μετράνε στον παιδικό τους εγκέφαλό, ενώ εμείς συχνά απαντάμε με πρόχειρες ιδέες για να «τελειώνουμε» γεννώντας έτσι νέες πιο περίπλοκες απορίες.
Τα δικά μου παιδιά έχουν πια μεγαλώσει και τώρα τα γιατί τους πολλές φορές αναγκάζομαι να τα googλάρω γιατί ειλικρινά είμαι ανίδεη στο εγκυκλοπαιδικό και επιστημονικό επίπεδο των αποριών τους! Αλλά όταν ήταν μικρά, αχ! Πόσα «γιατί» κατέκλυζαν τα παιχνίδια και τις βόλτες μας. Γιατί μαμά κοιμάμαι το βράδυ; Γιατί τα ψάρια δε μιλάνε; Γιατί ιδρώνω; Γιατί φοράς κραγιόν; Γιατί, γιατί, γιατί;
Και να που μια μέρα μέσα σε όλα τα άλλα έρχεται και το «Μαμά, γιατί δουλεύεις;» Εύλογο και συγκεκριμένο, αλλά γροθιά στο στομάχι γιατί συνήθως συνεπάγεται με κρέμασμα από το πόδι, κλάμα, απελπισία και παράπονο.
Ο ρόλος της εργαζόμενης μητέρας
Και να σου οι ενοχές και οι τύψεις, συναισθήματα ανεπάρκειας και ανικανότητας, όλα αυτά τα «ωραία» που για πολλές από εμάς είναι άδικα άρρηκτα συνδεδεμένα με τη μητρότητα.
Και όμως. Η ερώτηση θα έπρεπε να είναι προς τον εαυτό μας και να είναι η εξής. Γιατί άραγε μας δυσκολεύει να μιλήσουμε στα παιδιά μας για κάτι που αφορά ένα μεγάλο μέρος της προσωπικής μας εξέλιξης, ενίοτε των πολυετών σπουδών μας, των ονείρων μας, αλλά και της πρακτικότητας του θέματος, της αναγκαιότητας να αντεπεξέλθουμε στα προς το ζην; Όχι. Δε θα έπρεπε να έχουμε δεύτερες ενοχικές σκέψεις για το ότι δουλεύουμε. Το αντίθετο. θα πρέπει να το εξηγούμε και να το παρουσιάζουμε στα παιδιά στην ρεαλιστική του διάσταση. Με τα καλά και τα κακά του.
Αρχικά θα πρέπει από μόνες μας να τιμούμε την απόφασή μας να ανήκουμε στην κατηγορία των εργαζόμενων μητέρων. Διαφορετικά δε θα μπορέσουμε να πείσουμε τα παιδιά για αυτόν μας τον ρόλο που μας κρατάει μακριά από αυτά. Επομένως, δουλεύουμε συνειδητά, η καθεμία για τους δικούς της λόγους: άλλη γιατί λατρεύει τη δουλειά της, άλλη γιατί χρειάζεται να συμβάλλει οικονομικά στο σπίτι, άλλη για να συνεχίσει την καριέρα που είχε ήδη ξεκινήσει πριν γίνει μητέρα. Ιδανικά και παράλληλα προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε το εξής: η δουλειά μένει στην δουλειά και δεν έρχεται μαζί μας σπίτι. Σπίτι πια αφοσιωνόμαστε σε άλλες παραμέτρους της ζωής μας.
Μιλάμε στα παιδιά μας για τη δουλειά μας
Στην ερώτηση λοιπόν των παιδιών μας γιατί δουλεύουμε, αποκαλύπτουμε τους πραγματικούς λόγους της απόφασής μας. Λέμε τί μας αρέσει πολύ στη δουλειά μας. Μιλάμε για τους συνεργάτες μας και αφηγούμαστε διασκεδαστικά περιστατικά. Τα βοηθάμε να καταλάβουν με απλά λόγια τη σύνδεση χρήματος και εργασίας αναφέροντας τις ανάγκες- έξοδα του σπιτιού ( σουπερμάρκετ, λογαριασμοί, βενζίνη κλπ.).
Πού επικεντρωνόμαστε
Δε συμμεριζόμαστε την γκρίνια του παιδιού αλλά την αναγνωρίζουμε. Ιδανικά όταν φεύγουμε από το σπίτι για τη δουλειά επικεντρωνόμαστε στο να κουβεντιάσουμε τί θα κάνουμε μαζί όταν ξαναμαζευτούμε όλοι σπίτι το απόγευμα. Σαν ένα απτό παράδειγμα, εφόσον συμφωνήσουμε να παίξουμε ένα συγκεκριμένο επιτραπέζιο, το βάζουμε από το πρωί στο τραπέζι για είναι αντικείμενο προσμονής.
Δε χρονοτριβούμε πολύ με δεκάδες αντίο. Μπορούμε να εφεύρουμε μια δική μας αστεία αναγνωριστική φράση που θα σημαίνει ότι φεύγουμε, να κάνουμε μια αγκαλιά αρκούδας και να φιληθούμε με τις μύτες μας όπως οι Εσκιμώοι. Όταν η διαδικασία είναι κάθε μέρα η ίδια, το παιδί νιώθει ανακούφιση και τον έλεγχο της κατάστασης.
Ωστόσο, καλό είναι να θυμόμαστε ότι όσο θετικά και αν αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, υπάρχουν μέρες που θα είναι πιο δύσκολες. Πιο οδυνηρός ο αποχωρισμός, πιο απαιτητική μέρα στο γραφείο. Όλα μέσα στη ζωή. Μοιραζόμαστε και τις «κακές» μέρες στη δουλειά. Μιλάμε με λίγα και ουσιώδη λόγια. Και είμαστε πάντα ο εαυτός μας. Χωρίς συγκρίσεις και κριτική.
Η δουλειά είναι υγεία, μέσα και έξω. Η δουλειά είναι εξέλιξη, ισορροπία, κοινωνικότητα. Φτάνει να οραματιστούμε την ζωή που ευχόμαστε να έχουν τα παιδιά μας όταν φτάσουν στο δικό μας σήμερα για να πειστούμε ότι στην ερώτηση «Μαμά γιατί δουλεύεις;» η απάντηση είναι απλή και αληθινή. Στην αλήθεια της καθεμιάς μας.