Γιατί υπάρχει η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας;
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Μια υπενθύμιση και μια γιορτή
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, 8 Μαρτίου, μια γιορτή που απευθύνεται σε όλα όσα έχουμε διεκδικήσει στο πέρασμα του χρόνου αλλά και συνεχίζουμε να διεκδικούμε. Μια γιορτή που είναι σημαντικό να θυμόμαστε, να γιορτάζουμε και για να μην ξεχνιόμαστε… να μας υπενθυμίζουμε όλα όσα έχουμε πετύχει. Φυσικά, μια ευκαιρία να μας κάνουν κι ένα μικρό δωράκι (αν δεν έχεις προετοιμαστεί διάβασε το περσινό μας άρθρο).
Στην προσπάθεια λοιπόν, να δω πώς θα κινηθούμε για το φετινό άρθρο της ημέρας της γυναίκας, αναρωτήθηκα: “Μερικές φορές είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα, ή μάλλον καλύτερα να είσαι θηλυκότητα”. Γιατί το να είσαι γυναίκα είναι μια συνεχής διαπραγμάτευση με κοινωνικές προσδοκίες, στερεότυπα και καθημερινές προκλήσεις. Πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς την αξία σου, να βρίσκεις τη φωνή σου σε χώρους όπου άλλοτε ήσουν αόρατη και να διεκδικείς το αυτονόητο.
Γιατί υπάρχει αυτή η μέρα και γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχη για τους άντρες;
Και μέσα λοιπόν σε όλα όσα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες, έρχεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας – μια μέρα αφιερωμένη σε όσα έχουμε πετύχει και σε όσα ακόμα διεκδικούμε. Και μαζί της, έρχεται και η γνωστή μερίδα ανθρώπων (άντρες και γυναίκες δυστυχώς) που αναρωτιούνται: “Γιατί υπάρχει αυτή η μέρα; Και γιατί δεν υπάρχει μια αντίστοιχη για τους άντρες;”
Νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι πόσο προβληματική είναι αυτή η σκέψη. Ή μάλλον, αν το καταλαβαίναμε όλοι, δε θα χρειαζόταν καν αυτό το άρθρο. Για να είμαστε, όμως, σωστοί, υπάρχει Παγκόσμια Ημέρα Ανδρών, στις 19 Νοεμβρίου. Λίγοι το γνωρίζουν, και ακόμα λιγότεροι της δίνουν σημασία. Τι πρεσβεύει η Ημέρα των Ανδρών; “Τη συνεισφορά του άνδρα στον ανθρώπινο πολιτισμό και, φυσικά, στην οικογένεια, τον γάμο και τη φροντίδα των παιδιών”. Πάρτε λίγο χρόνο και ξαναδιαβάστε την προηγούμενη πρόταση. Όσο περισσότερο τη διαβάζετε, τόσο πιο αστεία ακούγεται.
Η πραγματική σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας
Γιατί λοιπόν δεν έχει την ίδια βαρύτητα; Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε για να αναδείξει τη μάχη των γυναικών για δικαιώματα, ισότητα και αναγνώριση. Δεν ξεκίνησε σαν μια ημέρα γιορτής, αλλά ως ημέρα διαμαρτυρίας. Ήταν αποτέλεσμα κινημάτων που πάλεψαν για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της ψήφου, ίσες ευκαιρίες στην εργασία και προστασία από τη βία. Από την άλλη, οι άνδρες δε βρέθηκαν ποτέ αντιμέτωποι με τέτοιες συστημικές ανισότητες σε επίπεδο δικαιωμάτων και ευκαιριών.
Οι άντρες δε χρειάστηκε να πληρώσουν ροζ φόρους. Δε χρειάστηκε να δίνουν λογαριασμό για το πώς στέκονται, πώς φέρονται, για το αν θα κάνουν οικογένεια. Ποτέ δεν κρίθηκαν για το αν αφοσιώνονται υπερβολικά στην καριέρα τους αλλά και για το αν την παραμελούν. Δεν έμαθαν από μικροί να είναι “προσεκτικοί”, να μη γυρνούν αργά. Ποτέ δεν τους ζητήθηκε να ντύνονται πιο προκλητικά γιατί “πώς θα γυρίσει να τους κοιτάξει η άλλη” αλλά ούτε τόσο ώστε να κατηγορηθούν ότι “τα ήθελαν και τα έπαθαν”. Σίγουρα, δε δούλεψαν το ίδιο, αλλά πληρώθηκαν λιγότερο. Ούτε χρειάστηκε να αποδείξουν ότι μπορούν να είναι και καλοί πατέρες και καλοί επαγγελματίες.
Δεν άκουσαν σχόλια για την εμφάνισή τους στη δουλειά, στον δρόμο, από οικείους τους αλλά και από ανθρώπους που δε γνωρίζουν. Δεν ένιωσαν φόβο να γυρίσουν μόνοι και ανασφάλεια σε περίπτωση που συμβεί κάτι, για το αν θα έχουν κάπου να απευθυνθούν. Και πάλι καλά που δε χρειάστηκε να τα αντιμετωπίσουν όλα αυτά μαζί! Γιατί το βάρος της “πολύτιμης συνεισφοράς τους στον ανθρώπινο πολιτισμό και ιδιαίτερα στην οικογένεια, τον γάμο και τη φροντίδα των παιδιών” είναι ήδη υπεραρκετό. Απορούμε δηλαδή πως τα καταφέρνουν οι γυναίκες.
Η αόρατη καθημερινότητα των γυναικών και η ανάγκη για αλλαγή
Κι αν κάποιος αναρωτιέται γιατί τα συζητάμε αυτά σήμερα, η απάντηση είναι απλή: γιατί ακόμα συμβαίνουν. Γιατί ενώ μιλάμε για πρόοδο, οι γυναίκες συνεχίζουν να βιώνουν ανισότητες, αμφισβήτηση και καταπίεση στην καθημερινότητά τους. Οι γυναίκες εξακολουθούν να βιώνουν διακρίσεις, μισθολογικές ανισότητες, σεξουαλική παρενόχληση και έμφυλη βία. Κι όσο περισσότερο εμείς το αποδεχόμαστε, τόσο περισσότερο το ενισχύουμε.
Είναι όμως αυτά αρκετά για να με κάνουν να θέλω να μην είμαι γυναίκα; Σίγουρα όχι! Αν λοιπόν κάποιος αναρωτιέται γιατί δεν υπάρχει International Men’s Day, ίσως η πραγματική ερώτηση να είναι “Γιατί οι γυναίκες εξακολουθούν να χρειάζονται την Παγκόσμια Ημέρα τους;” Γιατί μετά από τόσες προσπάθειες συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα;
Το άρθρο γράφτηκε όσο από πίσω έπαιζε το “I’m every woman” της Whitney Houston, η οποία δεν είχε το βάρος “της συνεισφοράς στον ανθρώπινο πολιτισμό και, φυσικά, στην οικογένεια, τον γάμο και τη φροντίδα των παιδιών”.
